خب خب! رسیدیم به یه فیلم مشتی دیگه، "یه آمریکایی در پاریس"! اسمش که خیلی شیکه، نه؟ انگار داری یه قهوه فرانسوی سفارش میدی تو کافه های پاریس! این فیلم مال سال 1951 هست، یعنی مال عهد بوق سینما، ولی هنوزم که هنوزه کیف میده تماشاش. داستان از این قراره که یه سرباز آمریکایی جنگ جهانی دوم، اسمش جری مولیگان (با بازی جین کلیِ جذاب خودمون) بعد جنگ تصمیم میگیره تو پاریس بمونه و نقاش بشه. آخه پاریسه دیگه، شهر عشقه، شهر هنره، شهر کروسان و قهوه! بعد اتفاقی با یه دختر خوشگل فرانسوی به اسم لیز کارون (که این اولین فیلمش بوده، چه شانسی آورده با جین کلی همبازی شده!) آشنا میشه و دلش میره. حالا این وسط یه خانوم پولدار آمریکایی هم هست، میلو رابرتز، که میخواد جری رو به عنوان هنرمند "حمایت" کنه، ولی خب ته دلش یه چیزای دیگه هم هست انگاری! یه دوست پیانیست هم داره جری، اسکار لوانت، که کلا تو فیلم فازش بامزه است و آهنگ های باحال میزنه. یه خواننده فرانسوی خوش صدا هم هست به اسم هنری بائورل که اونم یه دل نه صد دل عاشق لیز خانومه، مثلث عشقی طور میشه قضیه! فیلم پر از رقص و آهنگه، موزیکالِ درست و حسابی! جین کلی که استاد رقصِ، یه عالمه صحنه رقص خفن تو فیلم داره، مخصوصا اون باله آخر فیلم که 17 دقیقه است و میگن نصف بودجه فیلم رو خرجش کردن! انگار یه تابلوی نقاشی زنده است، با طراحی صحنه هایی که از سبک نقاش های معروف فرانسوی مثل رنوار و تولوز-لوترک الهام گرفته شده. خیلی کار درستیه این سکانس آخرش، آدمو میخکوب میکنه. "یه آمریکایی در پاریس" تو زمان خودش خیلی ترکوند! تو جشنواره کن هم جایزه برده، هم کلی اسکار درو کرده، از جمله بهترین فیلم! جین کلی هم که یه اسکار افتخاری جدا گرفته واسه رقص و طراحی رقصش تو این فیلم. حقش هم بوده، انصافا! یه چیز جالب دیگه هم بگم؟ میگن یه سکانس رقص لزلی کارون با یه صندلی تو فیلم بوده که سانسورچی های اون موقع (Hays Office) بهش گیر دادن و گفتن "خیلی تحریک کننده است"! لزلی کارون هم جواب داده "آخه با یه صندلی دیگه چیکار میشه کرد؟!". دیدی چه دورانی بوده؟ خلاصه که اگه دنبال یه فیلم موزیکالِ عاشقانه ی باحال و خوش ساخت میگردی که هم رقص و آهنگ داشته باشه، هم داستانِ سرگرم کننده، "یه آمریکایی در پاریس" یه انتخاب عالیه. یه کم قدیمی هست ولی هنوزم کلی حرف واسه گفتن داره و حسابی سر کیف میارتت. دست دست نکن، بزن بریم پاریسِ دهه 50!